Vençut per l’afany d’aconseguir
el sí més rotund dels llavis seus,
m’he lliurat al mal i els
pecats greus:
mai no ser sincer; tothora mentir.
Caic en falsedat aparentant
una alegre faç quan hi ha dolor
–tan cert i pregon– per un amor
que és inquietud i por constant.
Les il·lusions –aquest bé va–
han jugat amb mi i m’han tornat
angoixosament desgraciat,
i ja cap remei no em salvarà.
Un viure tan trist és a la mort
ben igual i afí, com dos
bessons
que van compartint decepcions
i alhora patint tanta dissort!
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada